1. “Champion off”, reż. Małgorzata Potocka, 1979, 15’

Film dzieli się na dwie części. W pierwszej widzimy Zbigniewa Warpechowskiego w trakcie wykonywania performansu „Golgota”. Część druga to wywiad z artystą.

2. “Żywa Galeria”, reż. Józef Robakowski, 1975, 26’

Jest to swego rodzaju zapis stanu świadomości osiemnastu artystów polskich, którzy dysponując różnorodnym tworzywem, w ciągu minuty przeprowadzają określone działania twórcze będące ich wypowiedzią artystyczną. “(…) wyznaczyłem sobie około 20 artystów reprezentujących różne dyscypliny artystyczne albo pogranicza dyscyplin klasycznych. Oni moim zdaniem (…) są żywiołem, który poszerza obszary naszej sztuki” – mówi sam autor filmu, a za cel tego filmowego dzieła uważa odkrycie, ujawnienie świadomości artystycznej aktualnych twórców.

3. “Nieskończoność dalekich dróg. Podpatrzona i podsłuchana Zofia Rydet”, reż. Andrzej Różycki, 1990, 27’

Prezentacja twórczości Zofii Rydet, znakomitej fotografki. Obok tytułowego cyklu “Nieskończoność dalekich dróg” oglądamy dwa inne “Świat uczuć i wyobraźni” i “Zapis socjologiczny”. Przy powstawaniu tego ostatniego towarzyszymy artystce, poznajemy tajemnice jej warsztatu i sposób pracy. Zofia Rydet opowiada przy tym o sobie i swojej twórczości, dzieli się przeżyciami, lękami, nadzieją i wiarą w wartości nieprzemijające.

4. “Krzesła”, reż. Wojciech Bruszewski, 1975, 14’

Nowe tendencje, koncepcje i rozwiązania artystyczne na gruncie sztuki współczesnej w autorskiej wizji filmowej Wojciecha Bruszewskiego – artysty związanego ze sztuką awangardową.

5. “Ślad”, reż. Helena Włodarczyk, 1976, 13’

Impresyjna opowieść o sztuce jednej z najoryginalniejszych współczesnych rzeźbiarek – Aliny Szapocznikow. Reżyserka, Helena Włodarczyk, ukazuje rzeźby artystki, pochodzące z różnych etapów twórczości, w przestrzeni wielkomiejskiej ulicy. Tytuł filmu odwołuje się do rozumienia jej dzieł jako pozostawiania pamiątki, odcisku przez autorkę. “Lubię pracować w materiałach, w których każde dotknięcie zostawia ślad. Ten fizyczny kontakt z materią daje mi uczucie przekazywania siebie rzeźbie”, mówiła Szapocznikow. Film zrealizowano trzy lata po śmierci artystki.