Balázs Turós

NATURA RZECZY

Ludzie to jedyne żyjące istoty, które mają świadomość przemijalności życia. Musimy zaakceptować ten fakt z całkowitą bezbronnością. Jak uwzględnić ulotną naturę człowieka, w społeczeństwie nastawionym na indywidualność jednostki? Trzy lata temu postanowiłem poszukać odpowiedzi na to pytanie, tworząc prezentowaną serię fotografii.

Kiedy rozpoczynałem pracę nad projektem, u mojej babci zdiagnozowano demencję. Jeżeli osobowość znika całkowicie w momencie śmierci, to demencję możemy traktować jako moment zawieszenia, w którym dzień po dniu oddalamy się od samych siebie. Choroba babci stała się punktem wyjścia dla moich lęków. 

Pierwotny projekt stopniowo przekształcał się i zaczął powstawać, dzięki naszemu wspólnemu wysiłkowi. Fotografia i czas spędzony razem pozwoliły nam zbliżyć się do siebie na nowo. Ostatni raz czułem tak silną więź z babcią będąc dzieckiem, kiedy próbowała odwrócić moją uwagę od nudnych podróży autobusem, opowiadając wymyślone historyjki. Teraz to ona jest jak dziecko, a ja zabieram ją w miejsca, w które zazwyczaj nie chadza się z babcią, poruszającą się powoli i cierpiącą na demencję. Nasze wspólne wycieczki miały na nią bardzo dobry wpływ i pozwoliły prawdopodobnie opóźnić niektóre z najbardziej dotkliwych objawów demencji.

Kiedy obserwuję, w jaki sposób dokonuje się w mojej babci psychiczna i fizyczna zmiana, staram się zaakceptować taki stan rzeczy. Zmierzam do doświadczenia istniejącego porządku świata, w którym niezbywalną rolę odgrywa przemijalność życia. 

Nasza współpraca wywarła bardzo dobry wpływ na moją babcię, dzięki czemu również nasza relacja ewoluowała. Zacząłem więc nagrywać filmy, żeby pokazać ów osobisty aspekt projektu. Choć nie traktuję ich jako część serii, uważam, że warto się nimi podzielić.