Paula Muhr
Casanova
Casanova stał się pierwowzorem charyzmatycznego uwodziciela głównie za sprawą swojej autobiografii. Mit Casanovy zrodził się po tym, jak wyliczył on i uporządkował wspomnienia swoich (prawdziwych czy zmyślonych?) podbojów miłosnych.
Projekt Casanova zestawia anonimowe fotografie z lat sześćdziesiątych, przedstawiające słynny podwójny romans Casanovy z C. C. i zakonnicą M. M., z nagraniem dźwiękowym fragmentów oryginalnego tekstu autorstwa Casanovy w tłumaczeniu na język angielski. Zdjęcia pochodzą z książki wydanej w latach siedemdziesiątych na terenie byłej Jugosławii, i, choć nie ma wzmianki o ich pochodzeniu, oczywistym jest, że są to klatki z filmu pornograficznego (soft porn).
Nagranie to fragmenty sporządzonych przez Casanovę opisów zalotów i amorów, czytane przez mojego ojca, który wciela się tu w samego uwodziciela. Ojciec nie zna angielskiego, więc nie wie co czyta, ani nie umie właściwie wymawiać poszczególnych słów, co sprawia, że trudno go w ogóle zrozumieć. Dla Casanovy język był bardzo skutecznym narzędziem uwodzenia. Użycie lektora, który nie rozumie tekstu skutkuje znacznym osłabieniem wypowiedzi amanta.
Książkowe ilustracje zostały przekadrowane i powiększone, co bardzo uwidacznia wzór rastra. Zaakcentowane zostały przesadzone gesty i wyrazy twarzy. Dzięki ich prezentacji w formie cyfrowego pokazu slajdów z podkładem dźwiękowym, oglądamy je znowu jako film – medium, które jest przecież ich źródłem. Ścieżka dźwiękowa skupia się na scenach uwodzenia, podczas gdy materiał wizualny to wachlarz scen miłosnych: od kiczowatych, romantycznych ujęć po obrazy iście erotyczne. Montując materiał wizualny i tekstowy, a następnie umieszczając go w zupełnie nowym kontekście, badam połączenie percepcji i interpretacji.
