Cosplay w ciągu ostatnich dekad stał się światowym trendem. Termin pochodzi od skrótu „kostium (costume) + zabawa (play)”, a pochodzenie terminu wciąż jest dyskutowane: czy powstało w Ameryce Północnej w latach 60-tych, kiedy fani Star Treka i Batmana przebierali się za bohaterów sagi, czy w Japonii na początku lat 80-tych, gdy popularność zyskała japońska animacja i manga. Obecnie to światowa społeczność, którą więcej łączy niż dzieli: cosplayerzy prowadzą intensywne życie cyfrowe i współpracują przy personifikowaniu swoich kostiumów i postaci, niezależnie od tego, czy pochodzą one ze świata kina, anime i mangi, komiksów, seriali animowanych czy gier wideo. To odpowiedź młodych ludzi na rzeczywistość, w której ciało teoretycznie nie musi być piękne, ale jest nieustannie fotografowane i oceniane w Internecie jak i poza nim.
Zainspirowany ikonicznymi zdjęciami Johna Olsona z magazynu Life z lat 70., na których gwiazdy rocka zostały sfotografowane ze swoimi matkami, Rastrelli sportretował cosplayerów w ich domach rodzinnych. Opisy ich zawodów podkreślają kontrast między tożsamością społeczną a indywidualną. Dzięki poczuciu humoru i cichej sile ukrytej w prostocie tego projektu, Rastrelli oferuje świeże i wzruszające spojrzenie na wyrażanie siebie i przynależność we współczesnym społeczeństwie.
__________
Niccolò Rastrelli swój pierwszy aparat aparat fotograficzny nabył za punkty zebrane za zakupy w supermarkecie. Od tego czasu fotografuje głównie ludzi, a jego portrety łączą poczucie humoru z autentycznością. Projekt They don’t look like o cosplayerach z całego świata zyskał światowy rozgłos dzięki wystawom w Cortonie, Lucce i Hamburgu oraz publikacjom w magazynach takich jak Stern i Newsweek Japan.